ماهیت داوری در فقه امامیه و حقوق افغانستان

داوری به‌عنوان یکی از مهم‌ترین روش‌های حل اختلاف در خارج از دادگاه کاربرد زیادی در رسیدگی و حل اختلافات دارد اساسی‌ترین رکن داوری ماهیت داوری است که نیاز به شناخت و توسعه ای بیشتر دارد در اینکه ماهیت داوری از منظر فقه و حقوق چیست نظراتی مختلفی مطرح است که مهم‌ترین آن چهار نظریه اصلی است مانند ماهیت قضایی، ماهیت قراردادی، ماهیت مختلط و ماهیت مستقل هرکدام از این نظریه‌ها آثار و احکام مختلفی دارد سؤالی که قرار است در این مقاله به آن پاسخ داده شود این است که ماهیت داوری بر اساس فقه امامیه و حقوق افغانستان در قالب کدام‌یک از نظریه‌های موجود می‌گنجد و آثار و احکام هرکدام از این نظریه‌ها چیست با توجه به بررسی‌های انجام‌شده بسیاری از فقها بر این باور هستند که داوری ماهیت قضایی دارد در قانون مدنی افغانستان نیز عدالت را برای داور شرط می‌داند یعنی اینکه داوری و حکمیت ماهیت قضایی دارند  اما در دیگر قوانین هیچ شرطی برای داور ذکر نشده است بدین معنی که ماهیت غیر قضایی دارد
با توجه به مطالعه ای انجام شده به نظر میرسد  که داوری در موارد مختلف ماهیت مختلف دارد و آثار هریک از ماهیت‌های قضایی و قراردادی بر آن مترتب است داوری در برخی موارد ماهیت قراردادی دارد اما در موارد دیگر ماهیت قضایی دارد و احکام آن را باید داشته باشد، ماهیت داوری بنا بر نظریه‌های ماهیت قضایی و قراردادی بسیط هستند اما در نظریه مختلط ماهیت داوری ترکیبی از دو ماهیت قراردادی و قضایی است و آثار هردو بر آن مترتب است