زمان انعقاد قرارداد در قراردادهای راه دور در فقه اسلام و حقوق افغانستان

این مقاله، به بررسی زمان انعقاد قرارداد، در قراردادهای از راه دور با تأکید بر قراردادهای الکترونیکی از دیدگاه فقه اسلام و حقوق افغانستان پرداخته­است و در پایان مقایسه نسبی بین قانون تجارت افغانستان با برخی از مواد کنوانسیون بین المللی (آنسیترال) صورت گرفته­است.
با رونق گرفتن استفاده از ابزارهای الکترونیکی و به خصوص اینترنت برای زمان انعقاد قراردادهای الکترونیکی و راه دور، بیشتر آنها در شرایطی منعقد می‌گردند که طرفین در مجلس واحدی نیستند. از آن­جایی که زمان انعقاد  قرارداد، از مختصات اصلی آن محسوب می‌گردد و نتایج حقوقی قابل ملاحظه‌ای در پی خواهند داشت، هر کشوری سعی و تلاش می‌کند که قواعد و مقررات حاکم بر زمان انعقاد معاملات الکترونیکی را تدارک ببیند. با بروز مشکلات و تعارض بین مقررات ملی، فکر تدوین یک کنوانسیون بین المللی برای حکومت بر قواعد معاملات الکترونیکی شکل گرفت.
یکی از این اسناد، کنوانسیون آنسیترال در رابطه با استفاده از ارتباطات الکترونیکی در قراردادهای بین‌المللی است که در تاریخ 23 نوامبر 2005 به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل متحد رسیده­است. با تطبیق مقررات این کنوانسیون با حقوق افغانستان در زمینه زمان انعقاد قراردادهای الکترونیکی و راه دور، در یک جمع بندی کلی می‌توان گفت با توجه به اینکه از یک طرف در برخی از موارد اختلافی، کنوانسیون حکمی مقرر ننموده و به قوانین داخلی کشورها واگذار کرده است و از طرف دیگر،‌ در موارد تعیین شده نیز، اختلاف جدی با قانون تجارت الکترونیکی و حقوق داخلی کشورها مشاهده نمی‌شود، با الحاق افغانستان به کنوانسیون، ناهماهنگی‌های جدی پیش نخواهد آمد.