مبانی اصل حسن نیت در قرارداد مطالعه تطبیقیدر حقوق افغانستان و اصول حقوق قراردادهای اروپا

 
رعایت اصل حسن نیت به‌عنوان تکلیف و الزام حقوقی در نظام حقوقی بسیاری از کشورهای جهان ازجمله افغانستان و حقوق قراردادهای اروپا، مورد تأکید می­باشد ؛ بر این اساس، طرفین قرارداد را ملزم به رعایت اصل درستکاری و رفتار صادقانه می‌نمایند و درصورتی‌که ضرری به دلیل نقض این تکلیف قانونی، متوجه کسی شود، باید به جبران آن اقدام گردد؛ از سوی دیگر، شخصی که با تصور خلاف واقع و از روی اشتباه وارد معامله‌ای شده باشد، مورد حمایت قرار گرفته است؛ زیرا اصل حسن نیت، حکم می‌کند که قانون از او حمایت نماید و این حق را بدو بدهد تا اقدام به فسخ قرارداد نماید و اگر این تصور خلاف واقع ناشی از حیلت و خدعه‌های طرف دیگر باشد، جبران خسارت را بر اساس اصل حسن نیت و رفتار صادقانه، مطالبه نماید؛ اما سؤال این است که چه چیزی موجب شده است تا افراد در تعاملات شخصی و قراردادی خود، جانب چنین اصلی را ملاحظه نمایند و با توجه بدان روابط قراردادیشان را تکوین بخشند، به‌عبارت‌دیگر، چه نیرویی موجب الزام‌آوری اصل حسن نیت و رفتار صادقانه شده است. به بیان روشن‌تر، مبانی حسن نیت کدام است. پژوهش حاضر موضوع را با ابزار کتابخانه­ای و روش تحلیلی –توصیفی به بحث گرفت. یافته تحقیق آن است که اصول مانند: اصل التزام به تعهد، اصل  التزام به تعهد اخلاقی، اصل تمامیت رضای قراردادی، اصل لزوم حفط نظم قراردادی، اصل عدالت و انصاف و اصل رعایت صداقت و پرهیز از فریبکاری، اصولی هستند که  به‌عنوان مبنای اصل حسن نیت، مطرح می­باشند.