بررسی اجرت‌المثل کارهای زن از منظرفقه، حقوق افغانستان و ایران

اجرت‌المثل کارهای خانه‌داری در زندگی مشترک زناشویی یک بحث خیلی مهم و جنجالی درحقوق خانواده  است که امروزه زیادتر روی این بحث گفتگو صورت می گیرند؛ بنابراین فقهایی مالکی و شافعی همانند فقهایی امامیه کارهای خانه توسط زن را جزء وظایف او نمی داند و قایل به اجرت است ولی فقهایی حنبلی و حنفی کارهای خانه‌ توسط زن را جزء وظایف او می داند و معتقیداند که زن در قبال وظیفه شرعی خود که در آن موظف است در خواست اجرت‌المثل نمی توانند. لذا قوانین افغانستان به تبعیت از فقه حنفی  برای کارهای خانه‌داری توسط زن اجرت قائل نیست. ولی ماده 160 قانون احوال شخصیه تشیع اصل اجرت را پذیرافته است و در کشور جمهوری اسلامی افغانستان همه‎شمول نیست منشأ آن فقه امامیه است تنها شیعیان را شامل می شود. همچنین قوانین ایران، کار در خانه را جزء وظایفه زن نمی دانند و در تبصره ماده336 قانون مدنی به طوری صریح اجرت‌المثل کارهای خانه‌داری زن را بیان می دارد.بنابراین مبانی فقهی اجرت‌المثل  قاعده احترام مال مردم است که مستند آن بنای عقلاء و تسالم فقهاء است. بدین معنای هر چند انسان آزاده، خودش مال نیست ولی کار و فعالیت‌های او مال محسوب می شود.